เพราะความจำเป็นทำให้ ลัลน์ลดา ต้องตกอยู่ในมือเขา เจ้าหนี้ของเธอเรียกร้องทุกอย่างไม่เคยพอ และดอกเบี้ยเช่นเธอมีหน้าที่เดียวคือทำให้เขาไม่รู้สึกว่าขาดทุน ปราณ คิดว่าเขาได้กำไรจากสิ่งที่เรียกร้อง แต่เขาไม่มีทางรู้เลยว่ากำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญให้แก่เธอ ดอกไม้ดอกนี้กำลังจะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล “คุณปราณ ไหมเจ็บนะคะ!” ลัลน์ลดาพยายามจะดึงข้อมือออกจากมือใหญ่ที่บีบแน่นจนเธอเจ็บร้าวไปหมด แต่เจ้าของใบหน้าถมึงทึงกลับกระชากเธอกลับเข้าไปภายในห้องพร้อมกับกระแทกประตูปิดลงด้วยเสียงอันดัง “คุณคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่!?” “ไหมก็แค่ออกไปกับคุณชาติ” “แล้วไอ้ชาติมันเป็นใคร! ทำไมคุณต้องออกไปกับมันด้วย ผมคือคนที่คุณต้องดูแลไม่ใช่เหรอ! คือคนที่คุณต้องชดใช้หนี้สินแทนลุงป้าของคุณ จำไม่ได้แล้วใช่มั้ย! หรือว่าพอผมให้อภิสิทธิ์เข้าหน่อย ก็ลืมไปหมดแล้ว ว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร!” ลัลน์ลดาคิดว่าข้อมือของเธอไม่ได้เจ็บเท่าไหร่แล้วตอนนี้ เขาเห็นเธอมีประโยชน์อยู่แค่เรื่องนั้นเอง... “ไหม...ขอโทษค่ะ” “คุณกล้าตัดสินใจเอาตัวมาทำเรื่องแบบนี้ได้ ก็คงโตพอที่จะคิดเป็นว่าอะไรควรไม่ควร กลางคืนอยู่กับผม แต่กลางวันไปอี๋อ๋อยิ้มระรื่นอยู่กับผู้ชายอีกคน ผมไม่ชอบ!” “ไหมจะจำไว้ค่ะ” เรื่องระหว่างเธอกับเขาก็มีอยู่เท่านี้ แค่เรื่องบนเตียง
