“ถามหากะทิคนนั้นงั้นเหรอคะ หึ ผู้หญิงโง่ๆ หลอกง่ายๆ คนนั้นน่ะ...ตายไปนานแล้วค่ะ เหลือแต่เกลินคนนี้คนที่ไม่เคยต้องการความเห็นใจจากใคร ถ้าคุณอยากขอโทษที่เคยทำร้ายฉันละก็ เลิกยุ่งกับฉันซะทีเถอะค่ะ” หญิงสาวยังคงฝืนทำใจแข็ง ในเมื่อแม่ตัวร้ายยังอวดดื้อถือดีอยู่แบบนี้ เขาก็จะทิ้งไพ่ใบสุดท้าย... “งั้นก็เก็บกระเป๋าไปอยู่กับพี่ซะเลย ไม่งั้นรูปนี้ถึงมือทุกคนที่กรีนแอร์แน่” “อย่าบอกนะว่าคุณ...!” “งั้นสิครับ พี่น่ะก๊อปเก็บไว้อีกหลายรูปแล้วก็หลายที่ด้วย เอาไว้ดูตอนคิดถึงกะทิไง แต่ต่อไปคงไม่ต้องดูรูปแล้วละม้างงงงง” ว่าแล้วเขาก็เปิดสมาร์ทโฟนอีกครั้ง แล้วยืนยันรูปแทนความคิดถึงให้เธอดูอีกหน “ไอ้เลว ! ทำแบบนี้ทำไม คุณทำแบบนี้ทำไม !” เกลินกรีดร้องแล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นร้องไห้อย่างไม่อายใคร หมดสิ้นแล้วอนาคตของเธอ รูปที่เธอหลับพริ้มในผ้านวมที่เขาก้มลงหอมแก้ม... รูปแทนความคิดถึงของเขา แต่เป็นรูปแห่งความอัปยศของเธอ “นี่แค่รูปเดียวนะ พี่ยังมีรูปที่กะทิไม่ห่มผ้าอีกเพียบ... ลุกสิครับที่รักพี่อยากอยู่กับกะทิใจจะขาดแล้วนะ”
