ด้วยดีกรีความเจ้าชู้ชนิดปลาไหลเรียกพ่อ ทำให้นายตำรวจหนุ่มอนาคตไกลอย่าง ร.ต.อ. อิทธิพัทธ์ ต้องระเห็จจากเมืองกรุงมาอยู่ในชนบท เพื่อหลีกหนีปัญหาที่จะเกิดขึ้นจากสาวๆ ในสต็อก แต่เหมือนสรรค์จงใจแกล้ง เพราะการย้ายครั้งนี้ทำให้เขาเจอกับคนรักเก่าอย่าง วริยา แล้วทันทีที่เจอ หัวใจของเขาก็ตะโกนออกมาดังๆ ว่ายังต้องการเธอ จึงไม่รั้งรอที่จะจุดถ่านไฟเก่าให้คุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่เขาก็ต้องกุมขมับ เมื่อพบว่าหญิงสาวคือผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม! “คนสารเลว! นี่คุณคิดว่าฉันใจง่ายขนาดนี้เลยเหรอฮะ” ชายหนุ่มมองหน้าวริยาอย่างไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไรไป เมื่อครู่นี้เธอยังคล้อยตามมีความสุขร่วมกันอยู่เลย แล้วทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาโกรธเขาได้ “เธอเต็มใจมากับพี่เองนะ พี่ไม่ได้บังคับอะไรเลย จำไม่ได้เหรอว่าเราทำอะไรกันค้างไว้บนรถ” “กรี๊ด!! ไอ้บ้า ไอ้คนทุเรศ ฉันเกลียดคุณ เกลียดๆ ที่สุดเลย” วริยาเข้าไปทุบตีชายหนุ่มด้วยความโกรธสุดขีด เพราะสิ่งที่เขาพูดมันเหมือนกับเธอไปให้ท่าเขาเอง อิทธิพัทธ์ยกมือขึ้นปัดป้องพอเป็นพิธีพลางร้องบอกให้เธอหยุด “หยุดนะแหวน ถ้าไม่หยุดอย่าหาว่าพี่ใจร้ายนะ” “ทำไมฮะ คุณจะทำอะไรฉัน จะตบหรือจะทุบตีฉันล่ะ เอาสิ ถ้าทำได้ลงคอก็ทำเลย” เธอรัวกำปั้นใส่ไม่ยั้งอย่างไม่เกรงกลัวคำขู่ “แหวน! พี่บอกให้หยุดไง” ผู้กองหนุ่มกัดฟันกรอด พยายามอดทนเอาไว้ให้มากที่สุด แต่แล้วก็ไม่อาจทนไหวอีกต่อไป เมื่อฝ่ามือบางตวัดลงบนใบหน้าของเขาอีกครั้งเพี้ยะ!! “กรี๊ด!! ปล่อยนะ ช่วย...” วริยาตั้งใจจะตะโกนให้ดังเพื่อให้คนด้านนอกได้ยิน แต่พูดได้เพียงคำว่าช่วยเท่านั้นร่างบางก็ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่มทันที ทำเอาเธอจุกจนพูดไม่ออก อิทธิพัทธ์กำลังทำให้เธอกลัว เพราะไม่เคยเห็นเขาในบทบาทซาตานเช่นนี้มาก่อนเลยในช่วงเวลาที่คบหากันเป็นแฟน