ญาตาวีไม่รู้จะบอกว่าตนโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ จู่ๆ เธอก็ดัน ‘เก็บ’ ผู้ชายคนหนึ่งได้ที่ท้ายรถกระบะ จะหยิบมาโยนทิ้งไว้นอกรถแล้วทำเป็นมองไม่เห็นก็ไม่ได้ซะด้วยสิ ก็เธอน่ะตัวกระติ๊ดเดียว แถมเขาดันนอนสลบเหมือดในสภาพยับเยินสุดๆ อีกต่างหาก คิดอะไรไม่ออกเลยต้องรีบบึ่งรถกลับบ้านไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชายเป็นการด่วน (พี่จ๋า~ มีศพอยู่ท้ายรถมิ้มอ่า~) พยาบาลกันจนศพ...เอ๊ย! คนดวงตกฟื้น แทนที่จะได้ไล่ให้กลับบ้านกลับช่อง ตาคนหน้าตายดันพูดว่าตัวเอง ‘ความจำเสื่อม’ ด้วยท่าทางไร้อารมณ์สิ้นดี เธอจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากรับเลี้ยงเขาจนกว่าความทรงจำจะกลับมา แต่ต่อให้ตาย ความทรงจำก็ไม่กลับมาหรอก ในเมื่อมันไม่เคยหายไปไหนเลยน่ะสิ เพราะเขา...ภิมุข ภูเบศอรรถพงษ์...เบื่อหน่ายชีวิตไฮโซคนดังเต็มทีแล้ว ขอมาเป็นคนงานไร่สับปะรด กับเป็นลูกมือช่วยสาวตาใสผู้ซึ่งค่อยๆ เข้ามานั่งอยู่ในใจเขาทีละนิดๆ ทำขนมดีกว่า
